To pierwszy raz, kiedy Azjatka zdobyła Oscara.
Przez ostatnie 2024 godziny w Los Angeles nie ucichły gorące dyskusje na temat poprzednich Oscarów. Niektórzy plują na wyniki, niektórzy wlewają darmowego szampana do Chinatown, a niektórzy są już w pełni zaangażowani w wyścig przed Oscarami XNUMX. Oscary to nie spotkanie pod Złotym Orłem, podczas którego Nikita Siergiejewicz i jego kumple podejmują decyzje. To coroczna, wielomilionowa masakra, którą można porównać do wyścigu prezydenckiego.
Najczęściej nominowane są filmy, które mają ogromne budżety dla zespołu profesjonalnych strategów. Zwykle zespół liczący od 10 do 20 osób staje przed zadaniem przyciągnięcia uwagi 10 tysięcy Oscarów filmowych biorących udział w głosowaniu. Czasem przed rozpoczęciem zdjęć, czasem na rok przed Oscarami tworzona jest kampania promocyjna. Studia filmowe wydają średnio 5 milionów dolarów na nominację dla najlepszego aktora; najlepszy film może kosztować od 5 do 25 milionów dolarów. Czasami liczby te są kilkukrotnie wyższe niż budżet produkcji filmu. Przykładowo w 2019 roku Netflix przeznaczył ponad 40 milionów dolarów na promocję filmu Roma, a w 2020 roku na „Irlandczyka i historię małżeńską” przeznaczył 70 milionów dolarów. Aktorzy i reżyserzy w momencie podpisywania kontraktów zawsze są zainteresowani tym, czy znajdą się pieniądze na promocję przed Oscarem. Dla nich nominacja jest premią finansową, ich wartość na rynku wzrośnie kilkukrotnie. Branża uważa, że cały ten proces rujnuje kino i zmienia każdego z twórców w kolekcjonerów nagród.
To wszystko oczywiście wina Harveya Weinsteina. Jest pierwszym, który krwiożerczo kurczowo trzyma się nagrody. Od końca lat 80. Harvey stosował agresywne taktyki, aby zapewnić swoim filmom Oscary: lobbował w jury, zmuszał do oglądania jego twórczości, straszył aktorów, wymyślał kampanie PR i niszczył prasową konkurencję. Pod naciskiem producenta Akademia Filmowa musiała wydać szereg regulaminów. Całkowicie wykluczone są na przykład spotkania osobiste – wszystkie prace przesyłane są online. Uczestnicy mogą promować swój film wśród sędziów wyłącznie za pośrednictwem oficjalnych płatnych reklam w obrębie akademii filmowej. Oczywiście na Oscary wpływa także program polityczny. W ubiegłym roku w Ameryce miała miejsce seria protestów pod hasłem „Przestań nienawidzić Azjatów” – a teraz Hollywood zareagowało w imieniu całego kraju – Oscara po raz pierwszy zdobyła Azjatka Michelle Yeoh, a film „Wszystko wszędzie na raz” .” Moim zdaniem nie wygląda to na zbyt dobre zdjęcie. Wojna na Ukrainie – nagrody dla filmów dokumentalnych „Nawalny” i „Na froncie zachodnim cicho”. Liczą się także statystyki i nastroje odpowiednio prezentowane w mediach. Wiele napisano o Jamiem Lee Curtisie, który nigdy nie był nominowany, a także o tragicznej historii życia zapomnianego Brendana Frasera. Zarówno Jamie, jak i Brendan otrzymali swoje statuetki. I to jest najlepsze, co wydarzyło się podczas tej nagrody.
A najsmutniejsze stało się z nominacją do „Najlepszej aktorki”. Była nominowana do nagrody Andrei Riseborough za rolę w filmie For Leslie. Krytycy zauważyli, że znakomicie zagrała matkę alkoholiczkę z Teksasu, która nagle trafiła w dziesiątkę na loterii. Riseborough zaczęły być publicznie chwalone przez Demi Moore, Charlize Theron i Susan Sarandon. Kate Winslet napisała, że to była najwspanialsza gra aktorska, jaką kiedykolwiek widziała. Nawet Cate Blanchett, również nominowana do nagrody dla najlepszej aktorki w filmie Smoła, również podziwiała Andreę. Stratedzy zatrudnieni do promocji innych filmów natychmiast wszczęli zlecone dochodzenie w mediach, czy Riseborough stosuje niedozwolone techniki i kupuje opinie influencerów – chwalili ją koledzy, którzy są obecnymi członkami akademii filmowej. Ale nie było ku temu żadnego powodu. Cuda się zdarzają - gwiazdy szczerze i bezinteresownie zauważyły talent aktorki, która ma na swoim koncie ponad 90 filmów i ani jednej nagrody. Cały budżet Lesliego wynosił mniej niż milion dolarów.
To taka bezwzględna machina marketingowa – najbardziej prestiżowa nagroda filmowa na świecie. Jak dobrze, że w Rosji jest „Kinotavr”, gdzie o losach głównej roli kobiecej może zadecydować chrupnięcie chaczapuri w „Dionizosie”!
Autorka: Yunia Pugaczowa
