Joshua Tree səhrasındakı Bombey Beach sənət izdihamının toplaşdığı yerə çevrilib.
Həyatımın "qeyri-adi bir şey etmək" planının bir hissəsi olaraq, bu gün biz Bombay Beach xəyal şəhərciyində mikro Yanan Adamdan sonra çətinliklə gəldiyimiz Joshua Tree-də səhrada gecələyirik. 80-ci illərdə paroxod fabriklərinin varlı sahibləri burada sümüklərini qızdırdılar, lakin Salton gölü qurumağa başladı və duzluluq artaraq ekosistemi öldürdü. Hamı getdi.
Kiçik şəhər 2018-ci ilə qədər tərk edildi. Birdən o, rəssamların, dizaynerlərin, musiqiçilərin və onların pərəstişkarlarından ibarət sənət izdihamı ilə doldu - Bombay Beach Biennalesi belə yarandı. Bu, yüksək sənət haqqında deyil, daha çox gündəlik yumor haqqındadır. Gölün dibində aşmış qayıqlar və bədii konstruksiyalar - içərisində göbələk şokoladı asılmış başmaqlı "azad sevgi" telefon köşkü, cücərmiş kaktuslu tualet, qum divarları olan bar və metro girişi kimi maskalanmış rave. Çimərlikdən yolun qarşı tərəfində hər biri çox qeyri-adi bir şeyə çevrilmiş tərk edilmiş binalarla şəhərin özü var. Hər yerdə instalyasiyalar, DJ-lər, rəsmlər və parlayan xəz paltolarda izdiham var. Mən saqqallı DJ-in kofe hazırladığı və onunla birlikdə naməlum alətlərdə çaldığı psixikaya xas olan “Cafe Bosha” evinə aşiq oldum. Və bunlar təsvir edilə bilməyən səslərdir. Ekspromt caz klubunu tərk etmək mümkün deyildi - mən heç vaxt belə truba ifaçısı eşitməmişdim, hətta LA-nın ən yaxşı caz klubunda belə.
Müəllif: Yunia Puqaçova
